‘Na ranòcchia che sartava drento a ‘n fòsso
se vide approssimà de lato ‘n rospo.
“ Ma quanto sei veloce…lo sai che io nun coro…
sei de cèrta adatta a fa ‘n certo lavoro!”
E quèla je rispose:
“Lo sa che ciò famija..aumenteno le spese
e cèrta me risorve avè n’entrata ar mese!”
“Però si sei carina!Si me voi fa più tosto!”
E quèla je rispose:
« Tu,caro mio, assomij più a ‘n verme che a ‘n ber rospo ! »