ste dorme nu piccinnu ‘ntra la naca/
la mamma lu ste nazzica amorosa /
luntanu si ste sente na zampogna/
Li pasturi ston’a àvinu visiùni.
mo si ni veni nu stuelu di angiulicchi/
cu l’ali bianchi bianchi sbattisciannu/
e Giseppu, ca nonc’è l’attane veru/
si ste dummanna “ce éte stu misteru“?
“Uè Marì, ma ce cosa è stu misteru,/
ti stu figghju ca ha vinutu ti lu cielu,/
stu piccinnu ch’è lu Dìu nuestru biatu/
ca lu cielu e la terra Iddu ha criatu./
ca nu Re ste ‘nfassatu ‘ntra na crotta,/
cosa granne ha successu qua stanotte!”/
mo si sèntunu l’àncili cantare/
“Questa notte è la notte chjù biata/
questa notte è na notte ti priscezza/
e pi vuje ha vinùtu la salvezza!”
si scinocchia Maria la Furtunata/
si ricorda ca fu chiamata ti l’àncilu “Beata”/
e fu chiamata puru “Benedetta”/
ti la cuggina sova Elisabetta./
po’ assìu na stella luminosa/
comu no s’era vistu maje a quistu munnu,/
comu no s’era vistu maje a quiri vienti/
e lluminò Bettelemme e puru l’Oriente.