la me lèngua veneziàna
cussì dolse, musical,
aqua de sortùme che sbrìssa fora,
po' la devènta dòlse in boca,
lizièra la va sua cofà svòlo de pavègia
a recamàr l'ànema e el cuor,
cofà aguàzzo la invòlze fòge de'l fiòr
spanìo de rosa che par vero bufà de Muràn...
- Te vògio ben!...
el zé un susùro, un verso dito co tremàzzo,
prima el va su cofà svolo minùo de zòvene
seleghèta che se inbriàga de turchin,
po' el se ferma par tociàrse ne'l nètare,
pòlvare de i fiori par indoràr el to bel viso...
la me lèngua veneziàna
àntigo zogèlo de sagèzza de i nostri avi
incazzà cofà diamante che sberlùsega,
inpastà de sangue , strùssie e suòri, ingiustìssie
su 'sta tera mare e marègna, de consumassìon
e condàna, de mar amìgo e nemìgo,
co le so storie, fòle, provèrbi e modi de dir:
- A Venezia tanti Cornèri, tanti Bàrbari
e pochi giusti...
La me lèngua veneziàna
ormài fòge morte che nissùn rancùra più
e che'l vento de l'ndifarènza mìssia co'l paciùgo
de'l novo, de'l moderno, de'l scòrdo, de'l forèsto,
cussì pianpianèto se scansèla mile ani de storia
de la nostra Serenissima...
- Chi se fa piègora el lovo la magna!
La me lèngua veneziàna
masègne che se desfrègola soto i colpi
de fioi ingràti, de ilusiòn, moto ondòso,
aqua alta che no ne làssa più scanpo...